Op grasles.

Wat een prachtig gezicht. Die mooie groene polder met een molen op de achtergond. Vaak ligt het er stil, verlaten en relatief inactief bij. Natuurlijk, het gras groeit, maar verder gebeurt er niet zoveel.
Kun je op die weidegrond eigenlijk niet meer tegelijkertijd doen?

Om dat te beantwoorden moet je wel eerst beter weten wat je er nu op doet. Ik merk dat mijn kennis tekort schiet, hoewel ik al jaren met m’n honden wandel tussen de polders.

Dus op ‘grasles’ bij Jan Willem, afgestudeerd aan de HAS, werkzaam bij het waterschap en hobbyboer. Hij weet er veel van,  en er komt dan ook heel veel voorbij…

Verkaveling, lage slootkanten die water opnemen, buizen die dwars op greppels liggen, doorzaaien, mestinjectie, ruw- versus krachtvoer, vroegrijpe snijmaïs, peilgestuurde onderwaterdrainage, grasstokken en -roest, schapen als grasmaaiers, de eerste snede, en nog veel meer.

Als het donker wordt en we – ik met een tollend hoofd – teruglopen naar huis, zegt Jan Willem: ‘Kom, we lopen langs de schapen’. Ik vraag: ‘Waarom? Is er iets mis?’.
Hij zegt: ‘Oh nee hoor, dat doe ik elke avond. Even m’n schaapjes tellen…’ 🥹.