De vuurdoop.

En dan zit ik aan tafel met Matthijs Baan. Boer. Ondernemer. Uitvinder van Elkemelk. Ooit algenverbouwer. En vol met ideeën over hoe het beter moet en kan.
En toch zit ik, als ervaren innovator, lichtelijk onzeker aan tafel…

Al mijn credentials zijn niet relevant. Ik heb met de eigenaar en de CEO van LEGO persoonlijk samengewerkt aan het LEGO House, ik heb verschillende raden van bestuur toegesproken over hun innovatie-organisatie, ik heb heel wat onwillige designers in het gareel gekregen en grote zalen toegesproken.
Maar dat geldt nu allemaal niet. Ik zit namelijk zonder kennis over boeren tegenover een ervaren boer. Die ook nog eens ondernemend is en dus al veel gezien heeft wat werkt en wat niet werkt. Normaal ben ik niet gespeend van zelfvertrouwen, maar dit stemt nederig ;-).

Nadat ik een rondleiding heb gekregen op z’n bedrijf, vertel ik hem aan de keukentafel mijn idee. Dat alleen maar gestoeld is op theorie en – vooruit – op een sterke motivatie om er iets van te maken.
Matthijs is kritisch. Vaak zegt ie ‘dat we dat al doen’. En legt dan meteen uit hoe dat zit. Hij zit dan achterover. Nog net niet met z’n armen over elkaar.
Soms leunt ie naar voren. En vraagt wat. Ik voel dan kleine openingen en laat de moed daarom niet zakken.

Uiteindelijk vraagt hij wat ik van hem wil.
Ik zeg dat ik eigenlijk alleen maar wil weten of ie het idee interessant vindt en of ie nog eens wil sparren.

En jawel, hij vindt het interessant. En zegt dat ie wel de tijd wil besteden om nog eens te sparren.
Pffff. Ik heb de vuurdoop doorstaan…